Πάει αρκετός καιρός που δεν έχω επισκεφτεί αυτό το site.Αυτό το blog. Άπλα έχουν συμβεί τόσα πολλά και θέλω να τα εκφράσω όλα σε κάποιον, αλλά φοβάμαι για τις κριτικές που ακολουθούν.
Έχω βαρεθεί τους ανθρώπους. Βαριέμαι να τους ακούω, να τους βλέπω, να τους αισθάνομαι τριγύρω μου.
Έχω κρυφτεί εδώ και τρεις μήνες πίσω από μια οθόνη. Πια αυτή η οθόνη είναι κάτι παραπάνω από απλή ασχολία. Έχω σχεδόν ξεχάσει πως είναι να γραφείς στο χαρτί. Το πληκτρολόγιο του laptop μου είναι η προέκταση των χεριών μου.
Έχω ξεχάσει πως είναι να μιλάω ελληνικά, γιατί πίσω από αυτή την οθόνη μιλάω μόνο αγγλικά, και λίγα γαλλικά αν χρειαστεί.
Ναι, κρύβομαι από τον έξω κόσμο, γιατί έχω πληγωθεί, αλλά κυρίως, φοβάμαι.
"Είσαι πολύ μικρή για να έχεις βαρεθεί την ζωή σου." Μου λένε κάποιοι.
"Δεν γίνεται με την πρώτη δυσκολία να θέλεις να βάλεις τέλος στην ζωή σου" Μου λέει η Onee-chan μου.
Και συνεχίζω να προσπαθώ γι'αυτή! Για την onee-chan μου.( Την φωνάζω έτσι γιατί είναι fan των anime. Συγκεκριμένα του One Piece.)
Πάντως, η ζωή συνεχίζει....ευτυχώς ή δυστυχώς...αυτή είναι η ζωή.
"Βάλε τα δυνατά σου!", "Μπορείς να τα καταφέρεις", "Αν δεν είμαστε όλοι εδώ όταν επιστρέψεις δεν πειράζει. Θα είμαι εγώ και θα σε περιμένω." Αυτά, μου τα είπανε κάποια εντελώς άγνωστα άτομα. Κάποια άτομα μίλια μακριά από μένα. Διαφορετικής ή και ίδιας ηλικίας. Αλλά δεν με νοιάζει εμένα. Όχι. Αυτό με συγκινεί και με απογοητεύει τόσο πολύ.
Πώς γίνεται κάποιος τόσο μακριά, που ίσα ίσα μίλησες μαζί του πέντε φορές να σε υποστηρίζει τόσο πολύ;
Εγώ, είμαι ένας άνθρωπος του internet. Έχω βρει το μέρος όπου ανήκω. Γιατί, εδώ, οι άνθρωποι δεν κρίνουν με βάση την εμφάνιση, τα ρούχα ή το κινητό. Αλλά με βάση το πως τους συμπεριφέρεσαι, τους μιλάς.
Γι'αυτό το λόγο, δεν πολυσυμπαθώ τους αληθινούς ανθρώπους πια. Ζω σε ένα φανταστικό κόσμο. Εδώ ανήκω. Και είμαι χαρούμενη για ένα περίεργο λόγο.
Αντίο,
Μικρή Ροκ Πριγκίπισσα
